Një sulm masiv ajror izraelit që goditi një ndërtesë banimi në një lagje qendrore të Bejrutit herët të shtunën vrau të paktën 20 njerëz, bubulloi në të gjithë qytetin dhe nënvizoi frikën në Liban se lufta po përshkallëzohet, disa ditë pasi bisedimet diplomatike që synonin një armëpushim ngjallën shpresën e përfundimit të konfliktit.
Sulmi, në lagjen Basta, u njoftua me një sërë bumesh të ndjekura nga zhurma e avionëve luftarakë – tinguj që kujtuan për shumë njerëz sulmin masiv që vrau liderin e Hezbollahut, Hasan Nasrallah në fund të shtatorit. Sulmi i së shtunës shkatërroi plotësisht një ndërtesë shumëkatëshe, thanë banorët, ndërsa dëmtoi ose shkatërroi shtëpi dhe ndërtesa të tjera aty pranë në një lagje me popullsi të dendur të qytetit.
Më shumë se 60 persona u plagosën, tha ministria e shëndetësisë e Libanit.
Ushtria izraelite nuk pranoi të komentojë mbi sulmin ose objektivin e tij. Zëdhënësi i saj në gjuhën arabe, Avichay Adraee, nuk postoi një paralajmërim përpara grevës, siç bën ndonjëherë. Ndodhi rreth orës 4 të mëngjesit, kur pjesa më e madhe e qytetit ishte në gjumë.
Samar Zeineddine, 20 vjeç, kishte qenë zgjuar, duke folur me shoqen e saj Nancy Awad, e cila ishte në ndërtesë, në katin e parë. Më pas linja u pre, rreth kohës së grevës. Disa orë më vonë, ajo u ul pranë grumbullit të mbeturinave në një karrige plastike jeshile, duke qarë, ndërsa shpëtuesit kërkonin banorët, me barela portokalli dhe çanta të bardha të trupit pranë.
Deri në mbrëmje, gjithçka që iu gjet Nancy dhe 10 personave të tjerë në apartament ishin pjesë të trupit, tha ajo.
Bejruti kishte shijuar një moment relativisht të qetë në fillim të javës, gjatë një vizite në qytet të martën dhe të mërkurën nga Amos Hochstein, një i dërguar i administratës së Bidenit. Hochstein, i cili po përpiqet të sigurojë një armëpushim midis Izraelit dhe grupit militant libanez Hezbollah, tregoi se po bëhej përparim ndërsa ai u nis për në Izrael për bisedime të mëtejshme.
“Ai ishte shumë optimist përpara se të largohej,” tha të mërkurën një zyrtar libanez i përfshirë në negociatat, duke shtuar se qeveria libaneze, e cila kishte reaguar pozitivisht ndaj draftit prej 13 pikash të të dërguarit, priste të dëgjonte përgjigjen nga Hochstein brenda një ose dy ditësh.
Deri të shtunën në mbrëmje, “nuk kishte asnjë lajm nga Amos”, shkroi zyrtari në një mesazh, duke folur në kushte anonimiteti për shkak të ndjeshmërisë së bisedimeve. Arsyet për çdo ngërç ishin të paqarta, por zyrtarët izraelitë kanë vazhduar të këmbëngulin në të drejtën e tyre për të goditur Hezbollahun edhe pas një armëpushimi, një kusht që zyrtarët libanezë thanë se do të përbënte një shkelje të sovranitetit.
Dukej se Izraeli “nuk kishte përfunduar ende me operacionet e tij ushtarake” në Liban, tha zyrtari. Tani një armëpushim ishte një “çështje kohe”.
Lufta u bë më e furishme gjatë ditëve të fundit. Izraeli ka kryer sulme ajrore në të gjithë Libanin, duke përfshirë Bejrutin qendror dhe periferitë e tij jugore, dhe në Luginën Bekaa, ku dhjetëra njerëz janë vrarë.
Dymbëdhjetë punonjës shëndetësorë në Liban u vranë në sulmet izraelite të premten, duke përfshirë drejtorin e Spitalit Universitar Dar al-Amal dhe të paktën pesë mjekë ndihmës, sipas ministrisë së shëndetësisë të Libanit.
Hezbollahu ka njoftuar sulme me raketa dhe dron në veri të Izraelit, si dhe ndaj trupave izraelite që luftojnë në Libanin jugor. Sulmet kanë ardhur gjatë një shtytje të Izraelit për të zgjeruar pushtimin e tij tokësor në disa vende, duke përfshirë qytetin juglindor të Khiam dhe në bregun perëndimor të Libanit, në afrimin me qytetin e Tirit.
Në Bejrut, përmasat e sulmit të së shtunës çuan në spekulime se Izraeli kishte vënë në shënjestër një udhëheqës të Hezbollahut. Një anëtar i parlamentit që përfaqëson Hezbollahun, Amin Shiri, i cili vizitoi vendin të shtunën pasdite, tha se askush nga Hezbollahu nuk ishte i pranishëm në ndërtesë, vetëm një “numër i madh martirësh dhe të plagosurish”.
Tymi dilte nga diku në grumbullin e mbeturinave të shtunën pasdite, ndërsa lëvizësit e tokës u përpoqën të zhvendosnin armaturën dhe betonin.
Disa banorë thanë se kishte pasur paralajmërime ose thjesht thashetheme për një grevë të afërt, megjithëse ata e karakterizuan atë si muhabet mes banorëve. Miriam al-Shami, 44 vjeçe, e cila jetonte me familjen e saj në një shtëpi të vogël pranë ndërtesës që u godit, tha se paralajmërimet ishin mjaft shqetësuese që natën para sulmit, burri i saj e kishte dërguar atë dhe disa nga fëmijët e tyre në një tjetër. pjesë e Bejrutit, ku një nga djemtë e saj kishte marrë një dhomë me qira.
Burri, Emad, qëndroi së bashku me një nga djemtë e tyre, Mohamad, 21 vjeç.
“Unë u largova,” tha ajo. “Por shumë njerëz u kthyen.”
Ajo e telefonoi me video bashkëshortin e saj të premten mbrëma, e shqetësuar sepse izraelitët po goditnin periferitë jugore të Bejrutit. “Ai tha, mos u shqetëso, është larg nesh.” Djali i tha asaj se ata ishin “mirë”.
Pasi greva tronditi qytetin, ajo thirri përsëri, e furishme dhe nuk mori asnjë përgjigje nga Emad. Mohamad mori telefonin e tij dhe tha se ishte bllokuar nën rrënoja. “Dërgo dikë që të më nxjerrë jashtë,” u lut ai. Shpëtuesve iu deshën dy orë, por Mohamad mbijetoi, tha Shami, i zhveshur dhe duke u penguar pranë rrënojave të shtëpisë së saj.
Kur shpëtuesit mbërritën, Emadi kishte ende një puls, por më vonë ai vdiq në spital. U vra edhe nëna e tij.
Shpërthimi grisi muret e një ndërtese ngjitur, duke vrarë Haroun Suleiman, një 25-vjeçar nga shteti Gezira në Sudan, ndërsa ai flinte, sipas Hassan Ishaq, një nga disa burra sudanezë që jetonin në apartament.
Abdullah Salman, 60 vjeç, u ul në një rrugicë të shtunën pasdite, pranë një Toyota të shkatërruar nga mbeturinat e hedhura me sa duket nga shpërthimi. Ai jetonte në rrugën e aeroportit dhe kishte fjetur pasi kishte dëgjuar bumet, duke menduar se ato kishin ndodhur në periferitë jugore të Bejrutit, një objektiv i shpeshtë i bastisjeve izraelite. Kur u zgjua përsëri herët të shtunën, ai nxitoi në Basta dhe në ndërtesën e avulluar ku jetonte djali i tij Mohammad.
Djali i tij po udhëtonte në kohën e grevës, në Nigeri. Por gruaja dhe vajza e Mohammad ishin në ndërtesë, në të njëjtin apartament në katin e parë me Nancy Awad, së bashku me motrat dhe prindërit e gruas. Ai ende nuk i kishte treguar djalit të tij për grevën.
“Ata ishin të gjithë civilë,” tha ai. “Ata nuk duhet ta japin Hezbollahun si justifikim.” /WashingtonPost
