Anija kozmike Europa Clipper pritet të nis një mision që një nga qëllimet e saj do të ketë kërkimin e jetës aliene.
Ashtu sic është emri, destinacioni i saj do të jetë planeti i quajtur Evropa, një hënë shumë misterioze që rrotullohet rreth planetit të largët Jupiter.
I bllokuar nën sipërfaqen e tij të akullt, ky planet mund të jetë një oqean i madh me dyfishin e sasisë së ujit në Tokë.
Një hënë pesë herë më e ndritshme se e jona
Nisja e Europa Clipper u vonua në minutën e fundit pasi uragani Milton shpërtheu Floridë këtë javë.
Anija kozmike u fut me nxitim në ambiente të mbyllura për t’u strehuar, por pasi kontrolluan pikën e lëshimit në Kepin Canaveral për dëmtime, inxhinierët tani kanë dhënë lejen për t’u ngritur në orën lokale 12:06 më 14 tetor.
“Nëse zbulojmë jetën kaq larg nga Dielli, kjo do të nënkuptonte një origjinë të veçantë të jetës në tokë”, thotë Mark Fox-Poëell, një mikrobiolog planetar në Universitetin e Hapur.
“Kjo është jashtëzakonisht domethënëse, sepse nëse kjo ndodh dy herë në sistemin tonë diellor, mund të nënkuptojë se jeta është vërtet e zakonshme”, thotë ai.
E vendosur 628 metra larg Tokës, Europa është pak më e madhe se hëna jonë, por këtu përfundon ngjashmëria.
Nëse do të ishte në qiellin tonë, do të shkëlqente pesë herë më shumë, sepse akulli i ujit do të reflektonte shumë më tepër në rrezet e diellit.
Korja e saj e akullt është deri në 25 km e trashë dhe duke u zhytur poshtë, mund të ketë një oqean të madh me ujë të kripur. Mund të ketë edhe kimikate që janë përbërës për një jetë të thjeshtë.
Shkencëtarët në vitet 1970 fillimisht kuptuan se Europa mund të mbështeste jetën, duke parë përmes një teleskopi në Arizona, akullin e ujit.
Anijet kozmike Voyager 1 dhe 2, kapën imazhet e para nga afër dhe më pas në vitin 1995 anija kozmike Galileo e NASA-s fluturoi pranë Evropës duke bërë disa fotografi thellësisht të çuditshme.
Ato treguan një sipërfaqe të mbushur me të çara të errëta, të kuqërremta në kafe; fraktura që mund të përmbajnë kripëra dhe komponime squfuri që mund të mbështesin jetën.
Teleskopi James Webb që atëherë ka bërë fotografi të asaj që mund të jetë shtëllunga uji që hidhet 100 milje (160 kilometra) mbi sipërfaqen e hënës.
Por, asnjë nga këto misione nuk u afrua aq sa duhet me Evropën për aq kohë sa për ta kuptuar vërtet atë.
Tani shkencëtarët shpresojnë që instrumentet në anijen kozmike Clipper të NASA-s do të hartojnë pothuajse të gjithë hënën, si dhe do të mbledhin grimcat e pluhurit dhe do të fluturojnë nëpër shtëllungat e ujit.
Britney Schmidt, profesoreshë e asociuar e shkencave të tokës dhe atmosferës në universitetin Cornell në SHBA, ndihmoi në projektimin e një laseri në bord që do të shohë përmes akullit.
“Jam shumë i emocionuar për të kuptuar hidraulikun e Evropës. Ku është uji? Europa ka versionin e akullit të zonave të subduksionit të Tokës, dhomave të magmës dhe tektonikës – ne do të përpiqemi t’i shohim ato rajone dhe t’i hartojmë ato”, thotë ajo.
Instrumenti i saj, i cili quhet Arsyeja, u testua në Antarktidë.
Por ndryshe nga Toka, të gjitha instrumentet në Clipper do të ekspozohen ndaj sasive të mëdha të rrezatimit që Prof Schmidt thotë se është një “shqetësim i madh”.
Anija kozmike duhet të kalojë pranë Evropës rreth 50 herë dhe çdo herë, ajo do të shpërthejë me rrezatim të barabartë me një milion rreze X.
“Pjesa më e madhe e elektronikës është në një kasafortë që është shumë e mbrojtur për të mbajtur jashtë rrezatimit”, shpjegon Prof Schmidt.
Anija kozmike është më e madhja e ndërtuar ndonjëherë për të vizituar një planet dhe ka një udhëtim të gjatë përpara. Duke udhëtuar 1.8 miliardë milje, ai do të orbitojë si Tokën ashtu edhe Marsin për të shtyrë veten më tej drejt Jupiterit në atë që quhet efekti i hobesë.
Ai nuk mund të mbajë karburant të mjaftueshëm për të motorizuar i vetëm, kështu që do të largohet nga momenti i tërheqjes gravitacionale të Tokës dhe Marsit.
Ajo do të kapërcejë, anijen kozmike të Agjencisë Evropiane të Hapësirës – JUICE që do të vizitojë gjithashtu Evropën në rrugën e saj drejt një hëne tjetër të Jupiterit të quajtur Ganeymede.
Sapo Clipper t’i afrohet Evropës në vitin 2030, ai do të ndezë përsëri motorët e tij për të manovruar me kujdes veten në orbitën e duhur.
Shkencëtarët e hapësirës janë shumë të kujdesshëm kur flasin për mundësitë e zbulimit të jetës – nuk ka shpresë që ata të gjejnë krijesa të ngjashme me njerëzit ose kafshët.
“Ne jemi duke kërkuar për potencialin për banueshmëri dhe ju duhen katër gjëra – ujë të lëngshëm, një burim nxehtësie dhe material organik. Më në fund, këta tre përbërës duhet të jenë të qëndrueshëm për një periudhë mjaft të gjatë kohore që diçka mund të ndodhë”, shpjegon Michelle Dougherty, profesore e fizikës hapësinore në Kolegjin Imperial në Londër.
Dhe ata shpresojnë se nëse mund ta kuptojnë më mirë sipërfaqen e akullit, ata do të dinë se ku të zbarkojnë një anije në një mision të ardhshëm.
Një ekip ndërkombëtar shkencëtarësh me NASA, Jet Propulsion Lab dhe Johns Hopkins Applied Physics Lab do të mbikëqyrin odisenë.
Në një kohë kur ka një nisje hapësinore pothuajse çdo javë, ky mision premton diçka ndryshe, sugjeron profesori Fox-Powell.
“Nuk ka asnjë fitim. Kjo ka të bëjë me eksplorimin dhe kuriozitetin, dhe shtyrjen e kufijve të njohurive tona për vendin tonë në univers”, thotë ai.
Shkencëtarët e hapësirës janë shumë të kujdesshëm kur flasin për shanset për të zbuluar jetën – nuk ka shpresë që ata të gjejnë njerëz- si krijesat apo kafshët
“Ne jemi në kërkim të potencialit për banim dhe ju nevojiten katër gjëra – ujë të lëngshëm, një burim nxehtësie dhe material organik. Më në fund, këta tre përbërës duhet të jenë të qëndrueshëm për një periudhë mjaft të gjatë kohore që diçka mund të ndodhë”, shpjegon Michelle Dougherty, profesoreshë e fizikës hapësinore në Kolegjin Imperial në Londër.
Dhe ata shpresojnë se nëse mund ta kuptojnë më mirë sipërfaqen e akullit, ata do të dinë se ku të zbarkojnë një anije në një mision të ardhshëm.
Një ekip ndërkombëtar shkencëtarësh të NASA-s, Jet Propulsion Lab dhe Johns Hopkins nga Applied Physics Lab, do të mbikëqyrin odisenë.
Në një kohë kur ka një nisje hapësinore pothuajse çdo javë, ky mision premton diçka ndryshe, sugjeron profesori Fox-Powell.
“Nuk ka asnjë fitim. Kjo ka të bëjë me eksplorimin dhe kuriozitetin, dhe shtyrjen e kufijve të njohurive tona për vendin tonë në univers”, thotë ai.
