Presidentja e Kosovës, Vjosa Osmani-Sadriu, i habiti shumë njerëz në Berlin të enjten duke deklaruar se vendi i saj do të ishte i gatshëm të anëtarësohej në Bashkimin Evropian edhe pa të drejtë vote të plotë.
Gjesti, në dukje pragmatik, është pritur në Bruksel me një farë simpatie, shkruan europeanconservative, përcjell Storm.
Osmani-Sadriu e justifikoi qëndrimin e saj para studentëve në Universitetin Humboldt, duke argumentuar se procesi i pranimit nuk duhet të varet nga “konsideratat politike të brendshme”, por nga përputhja e plotë me politikën e përbashkët të jashtme dhe të sigurisë të BE-së.
Kosova, theksoi ajo, është tashmë “100% në përputhje” me sanksionet kundër Rusisë dhe premton të dyfishojë shpenzimet e saj të mbrojtjes në vitet e ardhshme.
Është një diskurs që i përshtatet në mënyrë të përkryer tonit të një Evrope që, në vend që të konsolidohet brenda vendit, kërkon të zgjerojë kufijtë e saj për të fituar peshë gjeopolitike.
Megjithatë, problemi nuk është aspak i vogël.
Pesë shtete anëtare të BE-së – Spanja, Greqia, Sllovakia, Rumania dhe Qiproja – nuk e njohin pavarësinë e Kosovës.
Integrimi i një vendi në rrethana të tilla do të ishte një shtrembërim diplomatik i paparë: Bashkimi do të detyrohej të pranonte si anëtar një shtet që jo të gjithë anëtarët e tij e njohin si të tillë.
Kështu, Brukseli do të përballej me një kontradiktë strukturore që kërcënon të gërryejë më tej legjitimitetin e kuadrit të vet ligjor.
Ideja e një pranimi “gradual” ose “të kufizuar” – domethënë, lejimi i hyrjes pa dhënë të drejta të plota vote ose përfaqësimi – pasqyron një logjikë të kohëve të fundit brenda flluskës së BE-së: mbajtja gjallë e ëndrrës së zgjerimit pa reformuar vërtet mekanizmat e vendimmarrjes.
Por kjo formulë jo vetëm që bie ndesh me Traktatet themeluese ende të pandryshuara; ajo gjithashtu minon parimin e barazisë sovrane mbi të cilin u ndërtua Bashkimi.
Në praktikë, pranimi i Kosovës në kushte të tilla do të institucionalizonte pabarazinë dhe do të hapte derën për përjashtime të ardhshme për kandidatët e tjerë, nga Ukraina në Moldavi.
Kjo do të shënonte shenjtërimin e një Evrope “me dy nivele”, ku integrimi nuk matet nga pjekuria demokratike apo përputhshmëria me kriteret objektive, por nga komoditeti politik i momentit.
Kështu, Kosova do të bëhej rruga më e shkurtër për të shmangur pengesat e shumta ligjore me të cilat përballet Brukseli aktualisht.
