Pas më shumë se 20 vjetësh, Livia ka arritur të shoh për herë të parë fytyrën e babait të saj.
Mes shumë emocionesh, ajo tha se zëri nuk i kishte ndryshuar, por ishte po ai kur i kishte nëntë vjeç kur prindërit e saj u ndanë.
Babai i saj tha se ishte shumë krenar me të bijën dhe se kurdo që do dal nga shtëpia, do ta takojë e madje bashkë me djalin e tij.
Livia: Është ai zëri…. që kisha në vesh. Sa theksin e bukur e ke bab
Babai: Jam mirë, si je ti?
Livia: Jam shumë mirë… do doja të të thoja shumë gjëra.
Babai: Të falënderosh mamin që të ka mbajtur, ose anasjelltas… këto janë zgjedhjet e jetës. Ka raste që fëmija gëzohet, që hidhërohet. Jeta kështu është
Livia: Kam takuar gjyshen para se me ardh këtu
Babai: Më ka thënë
Livia: A je krenar për mua?
Babai: Krenar jam! Mbaje kokën lart dhe ec përpara, nderojë babin… Herën e fundit që ke ardh me mua për 10 ditë, ka qenë edhe halla, ti mbase s’e mban mend, edhe u mërzite. Ishte e pamundur që unë të të mbaja aty, se të shkulësh një fëmijë prej nëne, nuk është e lehtë. Shpresoj që një ditë të gjesh një partner dhe të kalosh një jetë të lumtur, të mos vuash se ke vuajtur fëmijë
