Natën midis 21 dhe 22 gushtit 1911, Luvri u mbyll për mirëmbajtje.
Një burrë, i veshur si punëtor, hyn në Salon Carré, ku ekspozohet portreti më i famshëm në botë. Disa orë më vonë, Mona Lisa e Leonardo da Vinçit zhduket. Ky ishte fillimi i vjedhjes më të famshme në historinë e artit. Vincenzo Peruggia, një piktor shtëpish nga Dumenza, në provincën e Vareses, ishte pas kësaj vjedhjeve.
I bindur – gabimisht – se piktura ishte vjedhur nga Napoleoni dhe i vendosur ta “kthente atë në Itali”, ai hartoi një plan sa të thjeshtë aq edhe të guximshëm, duke punuar për kompaninë përgjegjëse për mirëmbajtjen e muzeut. Ai i njihte zakonet dhe masat e sigurisë së stafit. Atë ditë, ai e hoqi panelin nga korniza e tij, e fshehu nën pallto dhe u zhduk i pashqetësuar.
Zhdukja e pikturës më të famshme në botë u zbulua vetëm të nesërmen. Në fillim, njerëzit menduan se ishte një gabim në inventar ose një huazim i paregjistruar. Pastaj mosbesimi ia la vendin provave. Mona Lisa ishte vjedhur. Hetimi, i cili zgjati më shumë se dy vjet, implikoi gjithashtu figura kryesore të avangardës kulturore si Guillaume Apollinaire dhe Pablo Picasso, të dy të dyshuar dhe më vonë të liruar nga akuzat.
Në dhjetor të vitit 1913, Peruggia – në atë kohë përsëri në Itali – kontaktoi tregtarin fiorentin të antikiteteve Alfredo Geri, duke i ofruar ta shiste pikturën me kusht që ajo të mbetej në vend. Më 11 dhjetor, Geri dhe drejtori i Uffizi-t, Giovanni Poggi, shkuan në dhomën e hotelit ku ishte fshehur piktura. Ata menjëherë e njohën autenticitetin e veprës dhe njoftuan policinë, e cila siguroi pikturën dhe arrestoi Peruggian, i cili do të mbahej mend në histori si “hajduti i Mona Lizës”, raporton TCh.
Kryevepra e Leonardos u ekspozua përkohësisht në Uffizi dhe muze të tjerë italianë përpara se të kthehej në Luvër në janar të vitit 1914, e përshëndetur nga një turmë entuziaste.
Ky episod nuk është i vetmi në historinë e vjedhjeve në muzeun parizien, i cili tani strehon mbi 33,000 kryevepra. Në vitin 1983, dy kostume armaturash të Rilindjes u vodhën dhe u gjetën vetëm dyzet vjet më vonë. Dhe vetë Luvri mban ende plagët e plaçkitjes së Napoleonit, të cilat vazhdojnë të nxisin debatin mbi kthimin e veprave të artit.
