Kamala Harris është kandidatja më e keqe për president në historinë amerikane.
Roger KimballKur nënpresidentja do të humbasë përballë Donald Trump-it, i vetmi person që do të ketë faj është vetë ajo.
E kujt është faji?
Kjo do të jetë pyetja mbizotëruese që Demokratët do të bëjnë pas humbjes së Kamala Harris më 5 nëntor. Është e rëndësishme të theksohet se një pyetje mund të jetë edhe një akuzë. Ciceroni na kujton këtë në oratorinë e tij të parë kundër Katilinës, që hapet me pyetje të shumta të hedhura si plumba nga një armë zjarri. “Sa gjatë, Katilina, do të na e lodhësh durimin?” “Dhe për sa kohë ai çmenduri e jotja do të na tallet?”
Media e njëanshme ka interes të zgjasë festimet përreth një zgjedhjeje. Pra, në rastin e Trump-it kundër Harris, përgjigja ndaj pyetjeve të Ciceronit është “për sa më gjatë të jetë e mundur”. “Gara është shumë e ngushtë, kaq afër është, mund të përfundojë në secilën anë.” Por në mes të tetorit, të gjithë e dinin që gara nuk ishte afër. Harris më në fund dha disa intervista – me 60 Minutes, me Bret Baier, për shembull. Të gjitha ishin katastrofike. Nuk ndihmoi që CBS redaktoi më pas përgjigjen e Harris-it për ta bërë të tingëllojë më koherente dhe refuzoi të publikojë transkriptin e pandryshuar.
Harris mbajti një “takim qytetar” ku supozohej të përgjigjej drejtpërdrejt ndaj pyetjeve të audiencës. Por një spektator i vëmendshëm vuri re që Harris duket se po lexonte përgjigjet nga një teleprompter. Më shumë siklet.
Harris vendosi të mos marrë pjesë në darkën Al Smith në New York, ngjarjen më të rëndësishme katolike të sezonit zgjedhor. Katolikët përbëjnë më shumë se 20 për qind të elektoratit. Në vend të kësaj, Harris dërgoi një video të shkurtër të regjistruar paraprakisht, që, sipas të gjitha gjasave, u cilësua si fyese për katolikët. Nga ana e tij, Donald Trump përmendi se kandidati i fundit presidencial që mungoi në ngjarje ishte Walter Mondale, i cili humbi zgjedhjet ndaj Ronald Reagan në vitin 1984 me 49 shtete kundër njërit.
Kamala Harris pretendoi se ka punuar në stacionin e patateve të skuqura në McDonald’s. Nuk ka asnjë dokumentim për këtë, por disa ditë më parë, Donald Trump u shfaq në një McDonald’s në Pennsylvania, ku përgatiti patate të skuqura dhe shërbeu klientët në një dritare. Ky gjest e çmendi të majtën, por të gjithë e dinin që ishte një triumf i shkëlqyer PR-i. Siç theksoi një komentues, “Presidenti Trump është një gjeni i marketingut. Ai e ktheu gënjeshtrën e Kamala Harris-it për punën në McDonald’s në miliona dollarë reklama falas.” Harris, natyrisht, ende pretendon se pretendimi i saj është i vërtetë.
John F. Kennedy supozohet të ketë thënë se “fitorja ka një mijë baballarë, por humbja është jetime”. Megjithatë, humbja e Kamala Harris do të ketë shumë prindër. Faji do të shpërndahet në mënyrë të bollshme. Më pak se dy javë nga zgjedhjet, mund të shohim gishtat e drejtuar dhe panikun që shpërthen brenda dhe përreth fushatës. Harris po shpenzon trefish më shumë se Trump, por paraja nuk po lëviz asgjë. Gjithmonë është dikush tjetër që ka fajin. Punonjësit e saj të fushatës. Ai Bret Baier i keq, që guxoi t’i bëjë pyetje të vërteta. Dhe sigurisht, personi më i përfolur është Donald Trump, të cilin Harris shpesh e përshkruan si “Hitler,” “një fashist,” kërcënimin më të madh ndaj “demokracisë”.
Por asnjë person me mendje të kthjellët nuk e beson këtë. Nëse thoni “ka shumë njerëz pa mendje të kthjellët përreth,” do të pajtohesha. Por kjo vetëm sa përforcon vëzhgimin që shkaku kryesor i humbjes së Kamala Harris do të jetë – Kamala Harris. Ajo është kandidatja më e keqe për president nga çdo parti në historinë e Republikës.
Roger Kimball është redaktor dhe botues i The New Criterion dhe president i Encounter Books. Ky opinion është i shkruar për “The Telegraph”
